ولی‌ امروز اتفاق خنده داری که افتاد این بود که، همینطور که داشتم گریه می‌‌کردم، تلفن زنگ زد. یه ذره آب خوردم، صدام رو صاف کردم و جواب دادم. اون ور خط خانومی بود که به من برای کمک کردن کار کمک کرده بود و شاید ۲ ماهی‌ می‌‌شه که باهم آشنا شدیم. صداش عصبی و بغض دار بود. گویا این خانوم مشکلاتی براشون پیش اومده که البته من در جریان بودم، و نمی‌‌دونم چرا فکر می‌‌کرد که من باعث اون اتفاقات بودم. خلاصه اصرار داشت که از زیر زبون من حرف بکشه و من هر چی‌ توضیح می‌‌دادم که من اصلا نمی‌‌فهمم که شما چی‌ می‌‌گین، تو گوشش نرفت که نرفت. می‌‌گفت من پیام بر هستم، برای کسی‌ اطلاعات می‌‌برم. آخه من نمی‌‌دونم قیافهٔ من به جاسوس می‌‌خوره یا به کسی‌ که بخواد کسی‌ رو کنترل کنه؟! گفت که میتونه بره پیش پلیس و از من شکایت کنه و تمام تلفن‌ها و‌ای میل‌های یک سال اخیر من رو چک کنه. من هم گفتم که خیلی‌ خوش حال می‌‌شم اگر این کار رو بکنه و بفهمه که اصلا من تو این باغ‌ها نیستم و تو دلم گفتم که ایشالا خدا شفات بده زن!

Comments

  Comments:  Post a Comment